In 2008 en 2009 gaan mijn meisje en ik weer terug op de vrachtwagen, samen internationaal. Even rust zoeken na de woelige ondernemersjaren. Asfalt vreten en ontspannen. Ruim een jaar rijden we voor Zwaar Transport Brabant (ZTB) en dat is een geweldige job. Veelal op en neer naar Portugal en dat was al zo’n beetje ons lievelingsland geworden. Weekendje overstaan is geen straf voor ons maar vakantie.
Heerlijk. We kunnen het, zo dachten we, prima vinden met Elroy, onze patron. Maar, je raad het al, ook hier komen scheurtjes:
In Madrid 4 heftrucks laden, dat lijkt simpel genoeg. Daar aangekomen bekijk ik de trucks en bekijk de typeplaatjes, vooral voor het gewicht. Als ik de 4 bij elkaar optel kom ik al tonnen boven mijn laadvermogen, nog niet meegeteld dat er allerlei uitbreidingen zijn opgebouwd. Ik bel Elroy: “Sorry, maar hiermee kom ik ver boven mijn laadvermogen. Wat moet ik doen? Eentje laten staan?“. Zij antwoord was wazig: “Nee, neem maar mee en doe maar voorzichtig.“. Voorzichtig? Ik ben altijd voorzichtig. Wat bedoelt hij daarmee? Te zwaar is te zwaar, wat moet je daar voorzichtig aan doen? Ik besluit ze maar mee te nemen. Ik heb het tenslotte duidelijk gevraagd.
Na een verkorte nachtrust gaan we extra vroeg weg. We hopen dat de sterke arm in Baskenland nog slaapt. Helaas, ze zijn wakker. Het hele span moet op de weegbrug. Ja hoor, zoals ingeschat: véééééél te zwaar. Ik zwaai nog met een paar vergunningen maar ze zijn niet gek: deelbare lading. Een bekeuring van 3626 euro en de auto aan de figuurlijke ketting. Eerst afladen en betalen voordat we verder mogen. Elroy is “not amused”. “Ik had toch gezegd dat je voorzichtig moest doen!“. Wat hij daarmee bedoelde is mij, tot op de dag van vandaag, onduidelijk. Ik heb echt geen idee.
Maar onze relatie is bekoeld. De heftrucks kwamen regelmatig verwijtend terug. Steeds meer kreeg ik de gehate ritjes via de boot Zeebrugge – Bilbao. 36 uur op een Pools schip zonder faciliteiten en stabiliteit. Vaak betekende dat voor mij 36 uur zeeziek. Als hij een auto stil zet ben ik de eerste die mag gaan, ondanks dat ik er niet het laatste ben bijgekomen. Ik protesteer niet eens. Zoals gezegd, het was bekoeld, de lol was er af. Mijn meisje en ik nemen afscheid van een geweldige en vooral unieke periode in ons leven. Met een traantje.
Bezoeken: 22
