Inmiddels 4,5 jaar geleden werd, na 2 jaar onderzoek, bij mij de diagnose ASS gesteld. Een kort realisatie-traject bij Afdeling ASS Specialistisch van de GGZ volgde daarop maar toen “stopte” de “ondersteuning“. Vanaf dat moment bleek er niets te zijn om enige invulling te geven aan mijn hulpvraag. Want die bestaat nog steeds. Vandaag had ik, sinds lange tijd, een gesprek met een nieuwe praktijkondersteuner en dat riep bij mij de behoefte op om eens te evalueren. Wat heeft de diagnose me gebracht?
Mijn hulpvraag was natuurlijk mijn gebrek aan energie en de vraag waarom het conflict mij, op een of andere manier, altijd opzocht. Zo voelde het en voelt het eigenlijk nog steeds. De diagnose ASS was eigenlijk alleen maar “bijvangst” en, in ieder geval voor mij, niet de kern van de zaak. Toch heeft het, zo lijkt het, het hele traject gekaapt. Mijn “burn-out” werd een autistisch burn-out en vaak leek het erop dat hulpverleners het daardoor als extreem complex en zelfs onmogelijk hielden om hier doorheen te komen.
Wat iedereen lijkt te missen is het feit dat ik, tot 2017, redelijk goed leek te functioneren in deze maatschappij, ook met ASS. Vanaf dat jaar lukt het domweg niet meer en kan ik mijn weg niet meer vinden. ASS is dus, voor mij, niet de reden van mijn arbeidsongeschiktheid maar de burn-out. ASS draagt hooguit bij aan de complexiteit en heeft wellicht bijgedragen aan het ontstaan ervan. Voor mijn gevoel vecht ik dus niet tegen ASS maar tegen deze burn-out.
Toch ziet de gezondheidszorg op een of andere manier alleen maar ASS. Aangezien ASS een aandoening is die niet “geneesbaar” is lijkt iedereen het daarbij te laten. Ondanks dat ik nog zeker 1,5 jaar vergeefs op vele deuren heb geklopt is er niets uitgekomen. Een hulpverleningstraject leek niet te bestaan en voor een poos heb ik het zelfs opgegeven.
Zelf heb ik altijd een hekel gehad aan het “hokjes” denken. Elk mens is een uniek individu en het plaatsen in categorieën doet te kort aan de mens, vind ik. Natuurlijk kan de geestelijke gezondheidszorg niet zonder. Je hebt de diagnose en “het hokje” nodig om tot een behandeling te komen, niet alleen inhoudelijk maar ook zeker administratief. Toch kan dat “hokje” dus ook zeker een belemmering zijn.
Nu lijkt het erop dat de diagnose mij alleen maar last heeft bezorgd en dat is natuurlijk niet waar. Het heeft me ook veel gebracht. Ik begrijp mezelf beter en kan zaken verklaren die voorheen een enigma voor me waren. Ik heb mijn “procedures” hier en daar aangepast waardoor het, in sommige gevallen, makkelijker lijkt te communiceren. Ik heb meer begrip gekregen van mijn directe omgeving wat overigens lang niet altijd betekent dat de banden sterker zijn geworden.
Ook zijn er momenten dat ik zelf ook min of meer opgeef onder het mom van de ongeneeslijkheid van ASS. De wetenschap dat ik zo ben leidt er toe dat ik soms ook niet meer wil veranderen. Ik krijg dan een houding van “ik ben wie ik ben” en “take-it-or-leave-it” of zelfs “my-way-or-the-highway“. Gek genoeg vind ik hierdoor van binnen wel meer rust maar mijn vrienden- en kennissen-kring blijkt ook danig te krimpen.
Al met al heeft dus mijn hulpvraag “hoe komt het dat het conflict me altijd vindt” indirect gezorgd voor een toename van conflictsituaties, een effect waar ik zeker niet naar op zoek was.
Bezoeken: 32
