Zoals eerder vermeld is mijn diagnose van 2019. Voor mij heeft dat veel betekent. Voornamelijk hoe ik naar mezelf kijk. Ik begrijp een heleboel zaken beter en ik kan mijn leven vanuit een heel ander perspectief zien. Hoewel ik mijn hele leven al het gevoel had dat ik “anders” was kreeg ik hier de bevestiging. Dit blog gaat ook juist daarover. Momenten in mijn leven die mij bezig houden. Die ik blijvend analyseer en van probeer te leren. Maar de vraag die ik blijf stellen: Is het een stoornis of een gave? Voor mij is dat nog altijd niet geheel duidelijk.
De psychiatrische definitie spreekt van een stoornis. Maar wat is er verstoord? Natuurlijk, ook bij mij levert het soms problemen op. Soms voel ik mijn gesprekspartner niet zo goed aan. Mijn meisje helpt me dan en vertelt wat zij waarneemt aan non-verbale communicatie. Ook weet ik nu dat mijn “zenden” anders overkomt op sommige mensen als mijn bedoeling is. Mijn volume, toon en houding kunnen fluctueren om iets duidelijk te maken. Allemaal dingetjes die ik mezelf geleerd heb om duidelijk te zijn. Gek genoeg lijken die prima te functioneren als ik bijvoorbeeld les geef of voor een groep sta. In een casual gesprek echter zorgt het soms voor misverstanden. Wederom mijn meisje geeft me dan soms signalen. Daaruit maak ik dan op of mijn stem te hard is, de toon te dwingend is of gewoon domweg mijn houding intimiderend overkomt. Ja, ik prijs me gelukkig met zo’n vrouw. Maar zoals ik het achteraf analyseer en er tegenaan kijk heeft het me véél meer gebracht als gekost. Om maar een paar voorbeelden te noemen:
Ik kan me prima afsluiten van mijn omgeving en concentreren op één taak. Men zei altijd dat dit kwam omdat ik opgegroeid was in een groot gezin met altijd drukte om me heen. Nu weet ik beter. Ik breng veel tijd door achter mijn PC. Verscholen achter 4 monitoren ben ik in mijn eigen wereld: werk (IT-infrastrctuur), juridische zaken of mijn blogs. Mijn meisje weet dat alleen roepen dat het eten klaar is niet altijd werkt. Ze controleert dan of ik het gehoord heb en soms tikt ze me gewoon aan. Gave of stoornis? Ik vind het een gave.
Ik doe redelijk wat “troubleshooting”. 3e lijns ondersteuning voor ISP’s, kleine automatiseerders of gewoon voor netwerkbeheerders die er even niet uit komen. Ik blijk dan het vermogen te hebben om haarscherp te analyseren. Om vanuit de monitoring redelijk snel het probleem te pinpointen. Of uit logfiles of tcp-dumps de informatie te extracten die me helpt het probleem op te lossen. Daar waar velen alleen “gibberish” zien ontdek ik patronen, logica en antwoorden. Achteraf is dit mijn grootste gave, of moet ik het gewoon geschenk noemen? Ik verdien daar namelijk al een heel groot deel van mijn leven een prima boterham mee. Stoornis of gave? hier hoef ik er niet over na te denken: GAVE!
Mijn hele leven heb ik een speciaal gevoel voor RECHT. Op mijn rapport van de basisschool schreef de onderwijzer: “Joseph heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel“. Onzin, denk ik nu. Het is veel simpeler: recht is recht en krom is krom. Je kunt een banaan niet recht lullen zeg ik altijd. Maar zoals ook mijn diagnose zo mooi verwoord: “regels geven hem duidelijkheid en structuur …”. Ik ben dan ook abnormaal geïnteresseerd in wetten, richtlijnen, jurisprudentie, e.d. Een simpele verkeerssituatie kan er al voor zorgen dat ik in WvW en RVV duik en het tot op de bodem uitzoek. Dan ontdek je pas hoeveel fouten de wegbeheerder maakt of hoeveel hiaten er in de verkeerswetgeving zitten 🙂
Maar ook in conflictsituaties blijk ik haarscherp te kunnen analyseren en een casus voor te bereiden en aan te brengen. Meermaals werd mijn dossierkennis geprezen, door vriend, vijand en beoordelaar. Ik heb heel weinig zaken verloren, voor rechtbanken en commissies. Maar zoals Johan ooit zei: “elk voordeel heb z’n nadeel“. Ik heb ook soms de neiging om dagelijkse zaken al juridisch te analyseren, ver voordat er een conflict is. Dat waardeert niet iedereen. Maar ook hier weer: Stoornis of gave? Toch, voor mijn gevoel, voor het overgrote deel een GAVE!
Soms maak ik de balans op en dan denk ik toch dat het me veel meer brengt als dat ik er last van heb. Ik zou geen autist zijn als ik daar geen getal aan zou hangen: 80% voordeel en 20% nadeel. Dus als je me vraagt of ik die 20% zou willen verbeteren dan zeg ik JA, graag. Ik zou best willen dat ik wat beter om kon gaan met non-verbale communicatie, dat ik wat diplomatieker zaken zou kunnen brengen. Maar ik wil die 80% niet kwijt. Dus als je me vraagt: “zou je graag “normaal” willen zijn?” zeg ik overtuigd NEE, DANK U.
Bezoeken: 46
