Na mijn diensttijd in Libanon leefde ik er op los. Ik had wat geld overgehouden aan mijn uitzending en ik leefde als god in Frankrijk: feesten, stappen, zuipen, motorrijden. Maar na verloop van tijd raakte mijn geld op en mijn motor begaf het. Genoodzaakt liep ik bij Randstad uitzendbureau binnen op zoek naar werk. Vrijwel direct kreeg ik een baantje aangeboden bij Laura Ashley als machineoperator op de behangafdeling. Het was geestdodend werk maar misschien wel wat ik nodig had, na mijn uitzending en wilde maanden erna. Op een of andere manier vond ik er ook rust.
Maar de afdeling kende een probleem wat telkens opspeelde: de behangdruk-lijn liep gemiddeld 10 m/min sneller als de afkort/inpak-lijn. Hierdoor ontstond er telkens weer een voorraad tussen de 2 lijnen waar eigenlijk geen opslagplaats voor was. Alleen een storing bij de drukkers gaf ons de mogelijkheid in te lopen. Ik dacht er over na en de bottleneck van onze lijn was de inloopbak van de afkortmachine. Als je de snelheid opvoerde, boven de 80 m/min ging het behang “klapperen” en beschadigde of scheurde het behang soms. Ik bedacht een verbetering aan de invoer en tijdens de avondploeg, wanneer er maar 4 man op de afdeling waren, ontwikkelde ik de oplossing. Met karton, tape en teflon-tape maakte ik een geleiding aan de invoerkant. Het bleek te werken. Het was mogelijk de lijn op 100 m/min te laten draaien wat een verbetering van 20 meter per minuut betekende. Belangrijker was dat de afkortlijn nu 10 m/min sneller was als de druklijn i.p.v langzamer. De “ophoping” tussen de lijnen was verleden tijd.
Telkens haalde ik de “upgrade” er om 22:00 weer af. Anders zou de vroegploeg om 06:00 misschien met vraagtekens komen. Na een aantal testavonden liet ik op vrijdagavond de aanpassing zitten. Op maandagmorgen draaide we verder en om 08:00 kwam afdelingshoofd Theo van de Reek binnen. Ik liep direct naar zijn kantoor en vertelde vol trots over mijn “upgrade” aan de lijn. Samen met Louis (onze voorwerker) kwam hij kijken. Ik klokte de 10 rollen per minuut voor zijn neus en vertelde, met enige blijdschap, dat de opstapeling van behang tussen de lijnen verleden tijd waren. Louis fronste zijn gezicht. Hij zei echter niets. Samen vertrokken ze weer naar het glazen kantoortje in het midden van de afdeling. Daar praatten ze druk, zo konden wij zien. Louis kwam uit het kantoor en zette de lijn stil. Het moest er af. Alle aanpassingen, en wel direct. Ik vroeg waarom en hij antwoordde slechts dat dit niet mijn werk was; ik was daar niet voor aangenomen. Boos liep ik naar Theo, met wie ik tot die die dag een goede relatie had, zelfs privé, en vroeg waarom. Hij bevestigde de mening van Louis: ik was operator. Als elke operator zomaar wijzigingen aan een machine ging aanbrengen zou het uit de hand lopen. Hij ging pal achter zijn voorwerker staan en bevestigde de opdracht tot verwijdering. Ik verwijderde vervolgens de aanpassingen en ging verslagen achter de machine zitten. Dan niet, jullie verlies.
Een paar weken laten kwam er een monteur van de technische dienst aan de lijn. De lijn werd stilgezet en hij begon een metalen plaat met teflon aan te brengen aan onze afkortmachine. De aanpassing was exact hetzelfde als mijn idee alleen was het karton nu een dunne metalen plaat en zag het geheel er wat gelikter uit. Ik was stomverbaasd en vroeg om opheldering. Via, via vernam ik dat Louis een idee had gedeponeerd in de ideeënbus en ze nu gingen kijken of dat idee wel werkte. Tja, ik wist dat dit zou werken. Ik had dit uitvoerig getest. Maar de metalen plaat bleek te weinig “verend vermogen” te hebben waardoor de afstelling niet goed te krijgen was. Na 1,5 week ging men over op een (JAWEL!) kartonnen plaat met teflon tape. Onnodig, denk ik, om te vermelden dat deze aanpassing bleef zitten. Louis werd beloond voor zijn idee met 2700 gulden door de bedrijfsleiding. Toen ik aan Theo vroeg waarom Louis dit kreeg stak hij een verhaal af over de bedrijfshiërarchie en hoe zaken dienden te werken. Ik stond pas aan het “begin van mijn carrière bij Laura Ashley”. Mijn tijd zou nog wel komen.
Tevens onnodig waarschijnlijk is de vermelding dat dit niet het begin maar het begin van het einde van mijn carrière was bij dit bedrijf. Het kwam niet meer goed. Ik mokte en legde, waar ik de kans kreeg, het verhaal uit aan collega’s. Op een dag werd ik op non-actief gesteld, in afwachting voor ontslag, zo deelde men mij mede. Ik zou een “opruiende invloed” hebben op medewerkers, was het oordeel van de bedrijfsleiding. Na 7 maanden salaris zonder een uur werk werd ik benaderd met een voorstel voor ontslag met wederzijdse instemming en een ontslagvergoeding. Ik ging akkoord. Inmiddels had ik mijn vrachtwagenrijbewijs gehaald en zette de volgende stap: rijden, asfalt, rust, alleen, zonder bemoeienis, VRIJ! Daaaaag Laura! En nog bedankt voor mijn zakcentje.
Bezoeken: 31
