8 oktober 2002 staat er bij ons plotsklaps een politieambtenaar aan de deur: Mijn caravan, geparkeerd voor de deur op onze eigen oprit, moet verwijderd worden. Zo niet dan krijgen we een bekeuring. Vreemd want de caravan staat op eigen grond en niemand in de weg. Bovendien wonen we aan het einde van een doodlopende straat en is de caravan van de andere zijde door begroeiing niet te zien. Als ik de agent vraag op basis van welke regels krijg ik slechts een boze blik en “gewoon doen wat er gezegd wordt” als antwoord.
Ik ga op onderzoek uit: In die tijd moest je nog naar het gemeentehuis om de APV in te zien en ik bestudeerde het artikel van toepassing: Art. 127 APV: “Het is de eigenaar of houder verboden … een caravan … op de weg te parkeren langer dan zeven achtereenvolgende dagen“. Er staat duidelijk “op de weg” en mijn caravan staat op mijn eigen oprit, mijn eigen grond.
Ik maak kopieën van de APV en rij naar het politiebureau. Een vriendelijke brigadier staat me te woord: “Is het duidelijk waar de openbare weg ophoudt en uw oprit begint?“. De vraag is me niet helemaal helder. Er is een duidelijk verschil van bestrating, andere klinkers, ander verband en er loopt een betonnen bandje. Ja, voor mij, en ik denk vrijwel iedereen, is dat heel duidelijk. “Laat ik duidelijker zijn: Is er een hek waardoor heel helder blijkt dat op dat punt de openbare weg stopt en uw oprit begint?“. Tja, het is een oprit. Zou niet echt makkelijk zijn daar een hek te plaatsen toch? “Voila, ziehier waarom het niet mag” vervolgde de brigadier met opgewekte toon.
Dat was me te makkelijk. Die uitleg leek me wel heel kort door de bocht maar laten we dan maar voor de weg van de minste weerstand kiezen: Ik pakte 2 stenen uit mijn oprit, timmerde daar 2 paaltjes in de grond en verbond deze met een prachtig rood/wit kettinkje en hing daar aan een bordje “VERBODEN TOEGANG“. Zo, zeer duidelijk waar mijn oprit begint.
Het mocht niet baten: Een maand later keert de agent terug. “Ik had toch gezegd dat de caravan weg moest. Wil je soms een bekeuring?“. Ik vroeg, nog altijd op vriendelijke toon, op basis van welke wetgeving ik dan een bekeuring zou krijgen. Hij werd kribbig en herhaalde zijn opmerking over de bekeuring. Ik probeerde hem uit te leggen dat hij er naast zat en liet hem mijn kopietjes van de APV lezen: “Kijk, art. 127, staat duidelijk OP DE WEG, neem maar mee“. Hij las de pagina geïnteresseerd. “Je hoort nog van mij.” blafte hij terwijl hij terugliep naar zijn surveillancewagen.
In januari viel er een brief op de mat. Ingevolge van art. 133 van de APV moest de caravan weg. De agent had blijkbaar verder gelezen in de APV pagina’s die ik hem had meegegeven en een manier gevonden om zijn gelijk te halen. Dat is echter een artikel waarvan het gebruik een steekhoudende motivering nodig heeft. Ik had ontdekt dat op de bijgevoegde rapportage een “melder” stond namelijk “33.70“. Een beetje onderzoek leerde me dat dit “eigen waarneming” betekende dus was er, volgens de rapportage, helemaal geen sprake van een “klacht” van omwonende o.i.d.
Ik reageer op de vooraanschrijving en dien bezwaar in als de gemeente haar beslissing handhaaft. Op 30 mei wordt deze behandeld door de bezwaarcommissie. De gemeenteambtenaar maakt nog een een bokkensprong door een foto van de caravan met één wiel ontbrekend ( ik had intussen remmen gewisseld) te presenteren: “Kijk, het is bovendien nog een wrak ook en mag daar ook niet zichtbaar vanaf de openbare weg geplaatst worden“. Dat irriteert zelfs de commissie: “Wat wilt u nu? Openbare weg? Op klacht van omwonende? Of voertuigwrak?“. De commissie neemt mijn betoog over: Art. 127 is niet van toepassing (geen openbare weg) en art. 133 ook niet (geen motivatie). Art. 129 (wrak) wordt uiteraard genegeerd. Ik krijg mijn gelijk maar de gemeente laat me dat pas schriftelijk weten op 11 september 2003, 11 maanden nadat de agent de plank volledig mis sloeg.
Tja, volgens een onderzoekend psychiater heb IK een autoriteitsprobleem omdat ik met een agent in discussie ga. Ik ben het daarmee nog altijd hartgrondig ONEENS. De agent zit fout, leest dat in de wet, maar kiest vervolgens een andere weg om zijn “gelijk” te halen. Wie is degene met het “autoriteitsprobleem”? Maar de agent wist toen hij aanbelde niet dat hier een AUTIST woonde 🙂
Het hele dossier is nog altijd te zien op: https://3fatjs.nl/joseph/caravan
