In mei 2017 was ik totaal opgebrand. Ik kwam ziek thuis. Het zoveelste arbeidsconflict raakt me harder dan ik had verwacht. Na een incident op 16 januari 2018, waarover ik het hier wellicht nog zal hebben, ging ik volledig door mijn hoeven. Ik kreeg de ene voet, bijna letterlijk, niet meer voor de andere. Ik had geen energie meer om op te staan in de morgen; geen energie meer om naar bed te gaan in de avond. Ik leefde op de bank, voor de TV (en mijn tablet), at op de bank en sliep op de bank.
Overspannen? Burnout? Overwerkt? Allemaal woorden waar je niks mee kunt. Ze brengen je niet dichter bij de oplossing. Op een dag keek ik naar buiten en realiseerde me dat ik hier alleen niet meer uit kwam. Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik mijn leven niet meer op de rit kreeg zonder professionele hulp. Ik leek, bij alles wat ik deed, uiteindelijk in conflict te komen en kwam er niet uit waarom. Ik had zelf niet het idee dat ik het conflict zocht. Maar het conflict leek me altijd te vinden. Als een sterke magneet leek ik het aan te trekken en ik kon het niet beredeneren.
Ik zette een hulpvraag uit en beschreef deze als volgt: “Waarom vind het conflict mij altijd?“. Tijdens een van de onderzoekssessies beschreef ik mijn gevoel als volgt: “Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven al aan het watertrappelen ben. Vroeger kwam ik, als ik dat wilde, met mijn buiknavel boven water. Vandaag de dag leunt mijn hoofd achterover en bevind mijn kin zich aan het wateroppervlak. Ik snak naar adem. Ik wil niet meer zwemmen, ik wil land onder mijn voeten.“. Mijn behandelaar vroeg me hoe ik hem daarin zag. Ik antwoordde: “Jij bent het laatste stukje wrakhout waar ik me aan vastklamp om niet te verdrinken.“.
Juli 2019, na langdurig onderzoek, werd bij mij de diagnose ASS gesteld. Hierna volgde een periode van uitleg, inzichten en zelfbegrip. Mijn leven viel voor mijn ogen als duizenden puzzelstukjes in elkaar. Alles paste: Mijn jeugd en de gezinssituatie destijds, mijn schooltijd, mijn arbeidsverleden, mijn arbeidsconflicten, mijn voorkeur voor de digitale communicatie, mijn liefde voor het recht. Everything made sense.
Dat wil niet zeggen dat ik er ben. Dat ik mijn leven volledig op orde heb nu. Ik worstel nog bijna elke dag. En deze “coronatijd” helpt ook niet echt. Maar ik ben niet alleen. Mijn vrouw is er altijd voor me. Is er ook altijd geweest. Ik realiseer me echter pas de laatste jaren wat zij voor mij gedaan heeft in de afgelopen 38 jaar. Ze is mijn tolk, mijn emometer, mijn vraagbaak, mijn beschermer tegen mezelf maar vooral mijn steun en toeverlaat, altijd. Maar ook mijn zoon is er altijd voor me. Hij is de spiegel die ik soms niet wil zien. De raadgever die ik vaak niet wil horen. Maar vooral mijn beste maat.
Ik start dit blog min of meer als therapie. Om zaken op een rijtje te zetten. Om de punten te verbinden. Alles heeft in meer of mindere mate met mijn ASS te maken. Al mijn belevenissen, mijn gedachten, mijn conflicten, mijn grote voorliefde voor datacommunicatie en juridische zaken, mijn leven. ASS speelt een hele grote rol en soms zou ik willen dat ik de diagnose 50 jaar geleden had gekregen. Zou mijn leven anders zijn geweest?
