In mijn vorige blog schreef ik: “Ik MOET door, ondanks de vermoeidheid, ondanks de pijn, ondanks de uitzichtloosheid.“. Ik gaf ook aan dat ik met regelmaat aan een einde denk. Hoe, wanneer, volgens de regels of niet en wie. Dat maalt eigenlijk al een hele poos door mijn hoofd. Het ging even on-hold omdat mijn directe omgeving mijn hulp nodig had maar komt ogenblikkelijk weer terug als dat wegvalt. Dus waarom? Waarom moet ik door? Ben ik iemand iets verplicht?
Eigenlijk heb ik een prachtig leven achter de rug. Ik heb alles meegemaakt en heb er uit gehaald wat er in zit. Op dit moment kan ik niet zoveel meer. Mijn psychische klachten zuigen alle energie uit me en mijn lichaam, wat niet zo best meer functioneert, heeft daarvan te lijden. Ik heb 7 jaar geleden hulp gezocht maar die is er dus niet, dat mag ik na al die jaren wel concluderen. Er is zelfs geen maanden- of jarenlange wachtlijst meer maar een doodordinaire STOP. Men neemt geen patiënten meer aan (met mijn klachten?).
Moet ik nog 20 jaar wachten op een natuurlijke dood? Omdat het zo hoort? Waarom? Moet ik eerst dementeren totdat ik mijn eigen kinderen nog niet meer herken, zoals mijn vader? Moet ik een (pijnlijke) hartaanval krijgen voordat ik mag gaan (niet reanimeren)?. Moet ik nog 20 jaar oxycodon slikken om vooruit te kunnen?
Gisteren trok ik de stoute schoenen aan en raadpleegde voor de zoveelste keer mijn huisarts maar nu duidelijk met een andere vraag, een andere wens. Na een goed gesprek van ruim een uur liet hij met duidelijk weten dat hij niet kan en wil meewerken aan levenseinde. Hij wil hooguit nog een tijdje werken aan symptoombestrijding (zoals ik het noem) en kijken naar de lichamelijke pijn en klachten. Helder, duidelijk maar ik kan en wil daar niks meer mee. Hij adviseert me contact te leggen met het Expertisecentrum Euthanasie. Wellicht kunnen me die verder helpen.
Het lijkt eenvoudig. Een stuk uitleg en een online aanmeld formulier. Als ik dat invul stuit ik op vraag 6: “Bent u de afgelopen 12 maanden onder psychiatrische behandeling geweest, of heeft er in die tijd een beoordeling door een GGZ-behandelaar plaatsgevonden?“. Ik moet NEE antwoorden want, zoals gezegd, er is geen traject voor me. Daar ben ik al jaren naar op zoek. De website sluit het formulier met de melding:
We kunnen uw aanmelding nog niet in behandeling nemen. U dient de afgelopen 12 maanden een psychiatrische behandeling of beoordeling door een GGZ-behandelaar gehad te hebben. Mocht dit niet het geval zijn, raden we u aan om bij uw huisarts of instellingsarts een verwijzing te vragen voor een beoordeling door een psychiater.
Het lijkt of ik een Catch 22 paradox terecht ben gekomen. Als je behandeld wil worden heb je geen doodswens en als je iets wil met je doodswens moet je behandeld worden. Ik wil het niet hierbij laten. Ik bel het Expertisecentrum Euthanasie en vraag “wat nu?“. Zij kunnen me geen antwoord geven en verwijzen naar de “Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie” en na een tijdje in de wachtrij te hebben gestaan laten me die ook weten geen raad te weten. Zij verwijzen me door naar de website van MIND. Ik besluit het telefoonnummer te bellen op die site want mijn vraag is behoorlijk specifiek. Bij MIND zijn ze nog duidelijker en sneller met “van het bureau vegen” en verwijzen me naar de NVVE. Die zijn ronduit kortaf en lomp: “Bent u lid van onze vereniging? Nee? Dan kunnen wij niks voor u doen.“.
Dan bedenk ik me dat ik lid ben van de NVA. Misschien weten die de weg. Wellicht kunnen die me helpen. Ik waag er een telefoontje aan en een vriendelijke (jonge)dame staat me te woord. Ik probeer de problematiek uit te leggen en we raken in gesprek. Ze vraagt door, dat is al een hele verbetering, zo lijkt het.
Op een gegeven moment komen we op het onderwerp corona. Ik vertel haar dat het hele cojona-debakel me ook niet echt geholpen had, in de laatste jaren. Ik heb geen idee waar het vandaan kwam maar plots vraagt ze me of ik gevaccineerd ben. Ik antwoord: “Nee, natuurlijk niet, jij wel?“. Er volgt een hele onwerkelijk discussie. Ze is helemaal niet meer begripvol en haar “luisterend oor” slaat dicht. Ik geef haar nog wat onderbouwde argumenten (cijfers) maar die komen blijkbaar niet meer aan. Haar laatste woorden waren: “De RIVM probeert onze bevolking alleen maar te beschermen …” maar ik luister de zin al niet meer af. Ik zeg gedag en hang op.
Weer een halve dag die ik nooit meer terugkrijg, denk ik bij mezelf. Ik loop tegen een muur van typisch Nederlandse bureaucratie en ik kan je vertellen: Dat is een grote oorzaak van mijn problematiek. Ik voel me een vrij mens die men probeert te kooien. Ik bepaal zelf wat ik met mijn leven doe en dat is inclusief het einde. Ik laat me niet vormen in een mal van jullie onwrikbare en absurde maatschappij.
Het is geen maatstaf voor gezondheid
om aangepast te zijn aan een diep zieke samenleving.
