Er zijn dagen dat ik de wereld om me heen niet meer begrijp. Het lijkt wel of die dagen toenemen. Waarom horen mensen liever mooie diplomatiek verpakte leugens dan de harde onverbloemde waarheid? Dat is wat ik constateer maar mogelijk speelt zich dat alleen in mijn hoofd af. Waarom houden mensen geheel of gedeeltelijk vast aan de leugen, nadat deze aan het licht is gekomen? Is het een gevoel van schaamte? Of gewoon niet kunnen accepteren dat ze er in getuind zijn? Het is dan gedoemd zich te herhalen. Albert Einstein zou gezegd hebben: “Het is waanzin om keer op keer hetzelfde te doen en verschillende resultaten te verwachten“. Voor velen is dit de definitie van krankzinnigheid geworden.
Soms voel ik me heel alleen; de wereld om me heen analyserend kom ik tot de meest schokkende conclusies. Mensen lijken geleid door emoties; zeg maar gerust geobsedeerd. Rationaliteit dringt niet meer door een muur van emoties. Argumenten worden niet meer gehoord omdat gevoelens ze buiten sluit. Mensen houden vast aan een gevoel dat ze hebben over een persoon en luisteren dan wel of juist niet naar de argumenten van die persoon. Alweer Albert Einstein zou gezegd hebben: “Er zijn maar weinig mensen die met hun eigen ogen kijken en met hun eigen hart voelen.” Of deze uitspraken authentiek zijn is moeilijk te controleren maar ze zetten je wel aan het denken.
Waarom zie ik het wel, soms zo ongelooflijk helder? Waarom wil ik dan van de daken schreeuwen: “WORDT WAKKER!“? Is dat mijn autisme? Is dat mijn beperking? Of zijn de emotionele populistische mensen om me heen beperkt, ziek? Mijn diagnoses staat in het grote boek van psychische stoornissen en aandoeningen. Ik ben de afwijking. Ik ben de uitzondering. Of zou er ooit een tijd komen van voortschrijdend inzicht? Zal ik dat nog mee mogen maken? “Zijn emoties constitutief voor de morele positie die mensen innemen of zijn het stoorzenders die een redelijke oordeelsvorming in de weg staan?” prijkt er op de pagina van de Erasmus Universiteit. Ik denk het te weten maar voel me heel alleen.
